Çocukluğumuzdan beri renkli bir dünyanın özlemini çekiyoruz.Hatta "renkli" ve "renkli" kelimeleri bile masallar diyarını tanımlamak için sıklıkla kullanılır.
Bu doğal renk sevgisi, birçok ebeveynin resim yapmayı çocuklarının en önemli hobisi olarak görmesine neden olur.Her ne kadar çok az çocuk resim yapmayı gerçekten sevse de, çok az çocuk bir kutu güzel boyanın cazibesine karşı koyabilir.
Limon sarısı, turuncu sarı, parlak kırmızı, çimen yeşili, zeytin yeşili, olgun kahverengi, toprak boyası, kobalt mavisi, lacivert... bu güzel renkler, farkında olmadan çocukların ruhlarını kaçıran dokunaklı bir gökkuşağı gibidir.
Hassas insanlar bu renklerin adlarının çoğunlukla çimen yeşili ve gül kırmızısı gibi tanımlayıcı kelimeler olduğunu görebilirler.Ancak sıradan insanların anlayamadığı "toprak boyası" gibi bazı şeyler var.
Bazı pigmentlerin tarihini biliyorsanız, uzun zaman nehrinde yok olan bu tür renklerden daha fazlasının olduğunu göreceksiniz.Her rengin arkasında tozlu bir hikaye var.
Uzun süre insan pigmentleri bu renkli dünyanın binde birini tasvir edemedi.
Her yeni pigment ortaya çıktığında gösterdiği renge yepyeni bir isim verilir.
İlk pigmentler doğal minerallerden, çoğu da özel bölgelerde üretilen topraktan geliyordu.
Yüksek demir içeriğine sahip toprak boyası tozu uzun zamandır pigment olarak kullanılıyor ve gösterdiği kırmızımsı kahverengiye toprak boyası rengi de deniyor.
MÖ dördüncü yüzyılın başlarında eski Mısırlılar pigment yapma becerisinde ustalaşmışlardı.Pigmentin saflığını artırmak için malakit, turkuaz ve zinober gibi doğal mineralleri kullanmayı, öğütmeyi ve suyla yıkamayı biliyorlar.
Aynı zamanda eski Mısırlılar da mükemmel bitkisel boya teknolojisine sahipti.Bu, eski Mısır'ın çok sayıda renkli ve parlak duvar resmi çizmesini sağladı.
Binlerce yıldır insan pigmentlerinin gelişimi şanslı keşifler sayesinde olmuştur.Bu tür şansın olasılığını artırmak için insanlar birçok tuhaf girişimde bulundu ve bir dizi harika pigment ve boya yarattı.
MÖ 48 civarında, Büyük Sezar Mısır'da bir tür mor hayalet gördü ve hemen büyülendi.Kemik salyangozu moru olarak adlandırılan bu rengi Roma'ya getirip Roma kraliyet ailesinin özel rengi haline getirdi.
O zamandan beri mor asaletin sembolü haline geldi.Bu nedenle sonraki nesiller, aile geçmişlerini tanımlamak için "mor renkte doğmuş" ifadesini kullanırlar.Ancak bu tür kemik salyangozu mor boyasının üretim süreci harika bir çalışma olarak adlandırılabilir.
Çürümüş kemik salyangozunu ve odun külünü çürük idrarla dolu bir kovaya batırın.Uzun süre ayakta kaldıktan sonra kemik salyangozunun solungaç bezinin viskoz salgısı değişecek ve günümüzde amonyum purpurit adı verilen, mavi mor renk gösteren bir madde üretecektir.
Amonyum purpuritin yapısal formülü
Bu yöntemin çıktısı çok küçüktür.250.000 kemik salyangozu başına 15 ml'den az boya üretebilir; bu da bir Roma elbisesini boyamaya yeterlidir.
Ayrıca üretim süreci kokuştuğu için bu boyanın üretimi ancak şehir dışında yapılabiliyor.Son hazır giyim bile tüm yıl boyunca tarif edilemez eşsiz bir tat yayıyor, belki de "Kraliyet tadı".
Kemik salyangozu moru gibi pek fazla renk yok.Mumya tozunun önce ilaç olarak ünlendiği, daha sonra pigment olarak popüler hale geldiği dönemde, idrarla ilgili olan başka bir pigment de icat edildi.
Uzun süre rüzgara ve güneşe maruz kalan, güzel ve şeffaf bir sarı türüdür.Hint sarısı denir.
Kraliyet moru özel boyama üretimi için kemik salyangozu
Hint sarısı için hammadde
Adından da anlaşılacağı gibi inek idrarından elde edildiği söylenen Hindistan'dan gelen gizemli bir pigmenttir.
Bu ineklere yalnızca mango yaprakları ve su verildi, bu da ciddi yetersiz beslenmeye neden oldu ve idrarda özel sarı maddeler vardı.
Turner, sarılıktan ilham aldığı için alay konusu oldu çünkü özellikle Hint sarısını kullanmayı seviyordu.
Bu tuhaf pigmentler ve boyalar sanat dünyasına uzun süre egemen oldu.Sadece insanlara ve hayvanlara zarar vermekle kalmıyor, aynı zamanda üretimi düşük ve fiyatları yüksek.Örneğin, Rönesans'ta camgöbeği grubu lapis lazuli tozundan yapılmıştı ve fiyatı aynı kalitedeki altından beş kat daha yüksekti.
İnsan bilimi ve teknolojisinin hızla gelişmesiyle birlikte pigmentlerin de büyük bir devrime ihtiyacı var.Ancak bu büyük devrim ölümcül bir yara bıraktı.
Kurşun beyazı dünyada farklı medeniyetlere ve bölgelere iz bırakabilen nadir bir renktir.MÖ 4. yüzyılda eski Yunanlılar kurşun beyazını işleme yönteminde ustalaşmışlardı.
Kurşun Beyaz
Genellikle birkaç kurşun çubuk sirke veya hayvan dışkısında istiflenir ve birkaç ay boyunca kapalı bir alanda bekletilir.Son temel kurşun karbonat kurşun beyazıdır.
Hazırlanan kurşun beyazı, tamamen opak ve kalın bir renk sunar ve bu, en iyi pigmentlerden biri olarak kabul edilir.
Ancak kurşun beyazı yalnızca resimlerde parlak değildir.Romalı hanımlar, Japon geyşalar ve Çinli hanımların hepsi yüzlerine kurşun beyazı sürerler.Yüzdeki kusurları kapatırken aynı zamanda derileri kararır, dişleri çürür ve duman çıkar.Aynı zamanda vazospazm, böbrek hasarı, baş ağrısı, kusma, ishal, koma ve diğer semptomlara da neden olacaktır.
Başlangıçta koyu tenli Kraliçe Elizabeth kurşun zehirlenmesinden acı çekiyordu
Benzer belirtiler ressamlarda da görülüyor.Ressamların yaşadığı açıklanamayan acıya insanlar sıklıkla "ressam koliği" adını veriyor.Ancak yüzyıllar geçti ve insanlar bu tuhaf fenomenin aslında en sevdikleri renklerden kaynaklandığının farkına varamadılar.
Bir kadının yüzündeki kurşun beyazı bundan daha uygun olamaz
Kurşun beyazı da bu pigment devriminde daha fazla renk elde edilmesini sağladı.
Van Gogh'un en sevdiği krom sarısı başka bir kurşun bileşiği olan kurşun kromattır.Bu sarı pigment, iğrenç Hint sarısından daha parlaktır ancak daha ucuzdur.
Van Gogh'un resmi
Kurşun beyazı gibi, içerdiği kurşun da insan vücuduna kolayca girerek kalsiyum kılığına girerek sinir sistemi bozuklukları gibi bir dizi hastalığa yol açar.
Krom sarısını ve kalın kaplamayı seven Van Gogh'un uzun süredir akıl hastalığından muzdarip olmasının nedeni muhtemelen krom sarısının "katkısı"ndan kaynaklanmaktadır.
Pigment devriminin bir başka ürünü de kurşun beyazı krom sarısı kadar "bilinmeyen" değildir.Napolyon ile başlayabilir.Waterloo savaşından sonra Napolyon tahttan çekildiğini duyurdu ve İngilizler onu St. Helena'ya sürgüne gönderdi.Napolyon adada altı yıldan az bir süre kaldıktan sonra garip bir şekilde vefat etti ve ölümünün nedenleri çeşitlidir.
İngilizlerin otopsi raporuna göre Napolyon ciddi bir mide ülserinden ölmüştü ancak bazı araştırmalar Napolyon'un saçlarının büyük miktarda arsenik içerdiğini ortaya çıkarmıştı.
Farklı yıllara ait çeşitli saç örneklerinde tespit edilen arsenik içeriği normal miktarın 10 ila 100 katı kadardı.Bu nedenle bazı insanlar Napolyon'un zehirlendiğine ve ölüme mahkum edildiğine inanıyor.
Ancak olayın gerçeği şaşırtıcıdır.Napolyon'un vücudundaki aşırı arsenik aslında duvar kağıdındaki yeşil boyadan kaynaklanıyor.
200 yıldan fazla bir süre önce ünlü İsveçli bilim adamı Scheler parlak yeşil bir pigment icat etti.Bu tür bir yeşil bir bakışta asla unutulmayacak.Doğal malzemelerden yapılmış yeşil pigmentlerle eşleşmekten çok uzak.Bu "Scheler yeşili", düşük maliyeti nedeniyle piyasaya sürüldüğünde sansasyon yarattı.Sadece diğer birçok yeşil pigmenti yenmekle kalmadı, aynı zamanda gıda pazarını da tek hamlede fethetti.
Bazı kişilerin ziyafetteki yiyecekleri boyamak için Scheler yeşili kullandığı, bunun da doğrudan üç konuğun ölümüne yol açtığı söyleniyor.Shiller yeşili, tüccarlar tarafından sabun, pasta dekorasyonu, oyuncaklar, şekerleme ve giyim ve tabii ki duvar kağıdı dekorasyonunda yaygın olarak kullanılmaktadır.Bir dönem Napolyon'un yatak odası ve banyosu da dahil olmak üzere sanattan günlük ihtiyaçlara kadar her şey yemyeşil bir yeşille çevrelenmişti.
Bu duvar kağıdının Napolyon'un yatak odasından alındığı söyleniyor
Scheler yeşilinin bileşeni, üç değerlikli arseniğin oldukça toksik olduğu bakır arsenittir.Napolyon'un sürgünü nemli bir iklime sahipti ve büyük miktarda arsenik açığa çıkaran Scheler yeşili duvar kağıdını kullanıyordu.Muhtemelen bu sebepten dolayı yeşil odada asla tahtakuruların olmayacağı söyleniyor.Tesadüfen, yine arsenik içeren Scheler yeşili ve daha sonra Paris yeşili, sonunda bir pestisit haline geldi.Ayrıca arsenik içeren bu kimyasal boyalar daha sonra frengi tedavisinde kullanıldı ve bu da bir dereceye kadar kemoterapiye ilham kaynağı oldu.
Kemoterapinin babası Paul Ellis
Kupreuroranit
Scheler yeşilinin yasaklanmasının ardından daha korkutucu bir yeşil daha moda oldu.Bu yeşil hammaddenin üretimi söz konusu olduğunda, modern insanlar onu hemen nükleer bombalar ve radyasyonla ilişkilendirebilir çünkü bu uranyumdur.Pek çok kişi, cevher dünyasının gülü olarak bilinen uranyum cevherinin doğal formunun muhteşem olduğunun söylenebileceğini düşünmüyor.
İlk uranyum madenciliği aynı zamanda onu toner olarak cama eklemekti.Bu şekilde yapılan cam soluk yeşil bir ışığa sahiptir ve gerçekten çok güzeldir.
Ultraviyole lambanın altında yeşil renkte yanıp sönen uranyum camı
Turuncu sarı uranyum oksit tozu
Uranyum oksidi parlak turuncu kırmızıdır ve seramik ürünlere toner olarak da eklenir.İkinci Dünya Savaşı'ndan önce bu "enerji dolu" uranyum ürünleri hâlâ her yerdeydi.Amerika Birleşik Devletleri'nin uranyumun sivil kullanımını kısıtlamaya başlaması nükleer endüstrinin yükselişine kadar değildi.Ancak 1958'de Amerika Birleşik Devletleri Atom Enerjisi Komisyonu kısıtlamaları gevşetti ve tükenmiş uranyum seramik fabrikalarında ve cam fabrikalarında yeniden ortaya çıktı.
Doğadan ekstraksiyona, üretimden senteze kadar pigmentlerin gelişim tarihi aynı zamanda insan kimya endüstrisinin de gelişim tarihidir.Bu tarihteki tüm harika şeyler bu renklerin adlarında yazılıdır.
Kemik salyangozu moru, Hint sarısı, Kurşun beyazı, Krom sarısı, Scheler yeşili, Uranyum yeşili, Uranyum turuncusu.
Her biri insan uygarlığının yolunda bırakılan ayak izleridir.Bazıları sabit ve istikrarlıdır, ancak bazıları derin değildir.Ancak bu dolambaçlı yolları hatırlayarak daha düz bir yol bulabiliriz.
Gönderim zamanı: 31 Ekim 2021